Owocna Terapia part 2

Ofelia: No i jest ;) To ostatnia część Owocnej Terapii. Następne krótkie opowiadanie tudzież one-shot pojawi się tu za jakieś dwa/trzy tygodnie. 

James

Przytuliłem się jeszcze mocniej do ciepłego ciała Scotta, całując go chciwie. Moje ręce wplatały się w jego piękne, ciemne włosy. Mężczyzna przez chwilę był bierny, pewnie przez szok, lecz zaraz szybko się otrząsnął i chwycił moje pośladki, ugniatając je. Jęknąłem głośno wprost do jego ucha, a następnie je przygryzłem. Następnie zacząłem się o niego ocierać, zazwyczaj jak się upiję, taki właśnie jestem niewyżyty i przez co nieraz wpadam w kłopoty. Nagle sam nie wiem kiedy, wylądowałem na miękkim usłanym płatkami lilii łóżku. Mężczyzna ściągnął ze mnie koszulkę, następnie zaczął delikatnie całować i pocierać moje sutki. Jęczałem i wiłem się pod nim z podniecenia. Niespodziewanie Scott ściągnął mi spodnie wraz z bielizną. Spojrzał na mnie spod przymrużonych powiek, następnie wziął mnie w usta. Wygiąłem się w łuk. Było mi bardzo przyjemnie... moje ciało rozluźniało się, a ja poczułem się…

***

Scott

 Chłopak dosłownie rzucił się na mnie. Nie spodziewałem się tego. James wydawał się być cholernie niepewną i wstydliwą osobą. A tu... wyszło szydło z worka. Ocknąłem się i oddałem pocałunek. Chwyciłem jego pośladki mocno, ugniatając je. Blondyn jęknął wprost do mojego ucha, a potem pod wpływem chwili, ugryzł mnie w nie lekko. Przez moje ciało przeszedł kolejny dreszcz podniecenia. Czym prędzej położyłem go na łóżku i podwinąłem w górę jego koszulkę. Zacząłem niespiesznie całować i pocierać na zmianę jego sutki. Jęczał, coraz bardziej zapominając o swoich obawach i nieśmiałości, którą do tej pory mimo wszystko ukazywał. Widząc, że chłopak odpłynął w krainę rozkoszy, czym prędzej zsunąłem mu spodnie wraz z bielizną, a następnie, nim zdarzył pojąć co robię, pochłonąłem jego męskość w usta. Jego ciało wygięło się w łuk. Widziałem w jego oczach przyjemność. Czułem się świetnie z myślą, że to ja mogę mu ją dać. Od dawna mi się podobał i nie mogłem zaprzeczyć, że sprawia mi ta cała sytuacja ogromną radość. Nie musiałem długo czekać, by poczuć słony smak spermy na języku. James krzyknął głośno, gdy po jego ciele rozlała się fala rozkoszy. Chwilę później leżał już na łóżku, oddychając ciężko. Popatrzyłem na niego z łagodnym uśmiechem i ze zdziwieniem spostrzegłem, że blondyn zasnął. Pokręciłem głowa rozbawiony. Przykryłem go kołdrą. Mimo wszystko cieszyłem się, że zasnął. Nie chciałem tego robić, gdy był po kilku drinkach. Chciałem, by ta noc była przez niego zapamiętana. Chciałem, by był pewny naszych uczuć. Dlatego wstałem z łózka i poszedłem do łazienki zająć się swoim problemem. A jutro miałem zamiar zacząć się zajmować MOIM Jamesem.

***

James

Mrrr było mi bardzo przyjemnie i błogo. Przywróciłem się na bok, otworzyłem oczy i zaciągnąłem się pięknym zapachem wanilii oraz lilii. Spadłem na łóżku, zauważając, że nie jestem u siebie w domu, ani tym bardziej w swoim łóżku. Czy wczoraj do czegoś doszło pomiędzy mną a doktorem od siedmiu boleści? Pamiętam tylko, że mnie położył na łóżku i... zrobił dobrze. A później... pustka. Wstałem w łóżka. Zauważyłem, że nie mam na sobie swoich ubrań. Tylko za dużą, czarną koszulkę z długim rękawem i moje czerwone bokserki. Usłyszałem czyjeś ciche kroki oraz krzątanie w kolejnych pomieszczeniach. Ruszyłem w stronę lekko uchylonych drzwi. Przeszedłem przez krótki korytarz i wyszedłem do średniej wielkości jasnej kuchni. Przy kuchence stał Scott, ubrany tylko i wyłącznie w ciemne jeansy. Mężczyzna robił właśnie jajecznicę, przy okazji nucił sobie jakaś piosenkę. Podszedłem do stołu stojącego naprzeciwko kuchenki, usiadłem na nim wygodnie i przyglądałem się pięknym plecom doktorka. Chyba powinienem się przywitać - pomyślałem. Lekko czerwony powiedziałem:

- D-d-d-dzień dobry... - wyszeptałem, spuszczając wzrok na moje nagie nogi.

***

Scott

 Stałem w kuchni i szykowałem śniadanie. James wciąż spał, więc mogłem spokojnie przemyśleć wszystko. Planowałem od dzisiaj już zdobywać mojego ślicznego. W głowie układałem powoli plan. Wiedziałem, że nie mogę postępować zbyt gwałtownie. Nie chciałem, by się do mnie zraził i…

- D-d-d-dzień dobry. - usłyszałem za sobą niepewny głos. James siedział przy stole, wpatrując się w swoje kolana. Zmniejszyłem gaz pod patelnią i podszedłem do niego. Widząc jego zachowanie, wiedziałem o co chodzi. Jakby nie patrzeć, jako psycholog łatwo odgadywałem takie rzeczy. Chłopak po prostu czuł się niepewny i skołowany.

- Dzień dobry. Nie wstydź się. Przecież wczoraj nic się nie stało, a poza tym, zależny mi na tobie i chcę, żebyś się uśmiechnął. - blondyn spojrzał na mnie niepewnie.

- A nie myślisz teraz o mnie, jak o kimś łatwym? - zmarszczyłem brwi. Nie spodziewałem się, że ceni on siebie tak nisko. Pokręciłem głową, obejmując go lekko ramieniem.

- Oczywiście, że nie jesteś kimś cudownym. Nie myśl o sobie w ten sposób - powiedziałem i podszedłem do kuchenki. Nałożyłem nam jedzenie i ponownie się odezwałem: - Smacznego. Po śniadaniu przejdziemy się gdzieś. - James zareagował na to szerokim uśmiechem. Czas mu pokazać, jak bardzo jest dla mnie ważny.

***

James  

To, co powiedział Scott, bardzo mnie ucieszyło. W końcu ktoś, kto nie ma mnie za kogoś łatwego. Szybciutko zjadłem śniadanie i już miałem pobiec do łazienki zacząć się przygotowywać, lecz...

- E-e-em ? Scott?

- Co jest?

- Gdzie tu jest łazienka i w ogóle, w co ja mam się ubrać? - spytałem, lekko się rumieniąc. Mężczyzna zaśmiał się głośno, zaprowadził mnie do małej, lecz przytulnej łazienki. Zanim wyszedł, pokazał mi, gdzie znajdują się ręczniki oraz jak z łazienki przejść do jego garderoby! On na garderobę! Nie to, co ja, tylko szafę w pokoju. Już chciałem zamknąć drzwi, kiedy starszy mężczyzna chwycił je i przez szczelinę między nimi powiedział:

-A może weźmiemy go razem?

Fuknąłem zawstydzony i zamknąłem mu drzwi przed nosem. Rozebrałem się, a następnie wyszedłem pod strumień wody. Na moich ustach cały czas widniał delikatny uśmiech.

***

Scott

 Widząc minę Jamesa, nie mogłem powstrzymać się od śmiechu. Mój śliczny i zawstydzony blondyn. Zadowolony poszedłem do garderoby, przebrałem się i poszedłem do salonu, by tam na niego poczekać.

- Eee, Scott? - za mną stał James. Wyglądał na dość zawstydzonego. Uśmiechnąłem się do niego.

- W porządku. Idziemy do parku, a potem pójdziemy do mnie do gabinetu - powiedziałem zadowolony, na co odpowiedział mi zdziwiony wzrok Jamesa.

- Do ciebie... do gabinetu? Ale po co?

- Po co? Po to, byś zaczął się otwierać i opowiadać swoje obawy. Poza tym, musimy się lepiej poznać, nie uważasz?

 Wyszliśmy ode mnie z bloku i poszliśmy do parku. Szliśmy przez jedną z alejek, oglądając kwiaty świeżo zasadzone. James rozglądał się zachwycony. Mijaliśmy rodziny z dziećmi, na co chłopak odpowiadał szerokim uśmiechem. Hmm, my też tak kiedyś będziemy spacerować.

Doszliśmy w końcu do mojego gabinetu. Siedzieliśmy przez chwilę w ciszy. Po chwili jednak się odezwałem:

- No to, zaczniesz mówić?

 No i zaczął. Opowiadał o tym, jak zawsze przyciągał uwagę chłopaków. Jak w wieku 18 lat dostał wysokiej gorączki i wylądował w szpitalu oraz jak po zrobieniu badań okazało się, że jego organizm wytwarza odpowiednie komórki i jest w stanie urodzić dzieci. Na studiach spotykał się z pewnym chłopakiem, ale ten chciał od niego tylko seksu, a gdy się nie zgodził, opowiedział wszystkim o tym, że James może rodzić dzieci i zostawił go. A także o swojej miłości. Chłopak był od niego starszy o dwa lata. Zakochał się w nim. Był bardzo szczęśliwy, chłopak opiekował się nim nigdy nie nalegał na seks, aż do pewnego momentu…

-....i poszliśmy na imprezę. Było świetnie, ale kiedy się upił za-zaciągnął mnie do pokoju. Zaczął rozbierać, próbowałem się wyrwać, ale nie mogłem. Ciągle krzyczał, że był długo cierpliwy, ale czas, bym wreszcie dał się przeruchać. Powiedział, że chce mieć bękarta i że ja mu go dam. Gdyby nie to, że na tej imprezie był też mój przyjaciel, to nie wiem, jakby się to wszystko skończyło. - zakończył, spuszczając głowę. Patrzyłem na niego ze smutkiem. Nie wiedziałem, jak mogę mu dać pocieszenie, mimo że jestem psychologiem, to nie wiedziałem.

- Ja... hmm. Gdy miałem dziesięć lat, moi rodzice się rozwiedli... - zacząłem. Wydawał mi się to dobry pomysł, otworzyć przed nim. - ...ojciec odszedł ze swoją nową rodziną, a ja zostałem z mamą i młodszym bratem. Wiesz... mama to wszystko źle znosiła. Obwiniała mojego braciszka o to. Bo gdyby się nie urodził, dalej byłaby piękna. Wiedziałem, że potrzebuje pomocy, ale nie wiedziałem, jak jej ją dać. Któregoś razu, gdy wróciłem ze szkoły, znalazłem mojego braciszka uduszonego… moja mama natomiast leżała z podciętymi żyłami w wannie. - James wpatrywał się we mnie ze zdziwieniem. - Dlatego ja rozumiem, że czujesz się źle. Że ciężko ci o wszystkim zapomnieć, ale nie możesz się zamykać. Ja długo czułem się źle, ale zrozumiałem w końcu, że gdyby moja mama otrzymała pomoc… i dlatego widzisz mnie właśnie w tym gabinecie. Chodzi mi o to, że musisz się pogodzić ze swoją przeszłością - powiedziałem. James wpatrywał się we mnie zdziwiony, a potem podbiegł do mnie i ze łzami wtulił się we mnie.

- Spróbuję, a-a-ale pomożesz mi? - zapytał cicho.

- Oczywiście, że ci pomogę, a wiesz dlaczego? Bo od dwóch lat myślę tylko o tobie, a od roku... kocham cię. I chcę, żebyś mi na to pozwolił. - blondyn wpatrywał się przez chwilę w moje oczy, po czym pocałował w usta. Wydaje mi się, że nie po raz ostatni.

*** epilog***

James

 

Od mojej pierwszej wizyty u Scotta w gabinecie minął prawie rok. przychodziłem do niego dość często; raz jako osoba, która potrzebuje się wygadać, pacjent, innym razem jako... jego partner. Tak, zostaliśmy po pewnym czasie oficjalnie parą. Przez ten czas bardzo mi pomógł. Przestałem się obawiać i pozwoliłem się mu do siebie zbliżyć. Był czuły, delikatny i przez cały czas udowadniał mi, że jestem dla niego naprawdę ważny. Teraz, kiedy moja ,,terapia” się zakończyła, szedłem się z nim rozliczyć. Oczywiście, były to tylko formalności, bo tak na prawdę, nic mu nie miałem płacić. Choć, po dzisiejszej wizycie u lekarza, mogłem powiedzieć, że po tych owocnych terapiach z pewnością coś uzyska.

 Wjechałem windą na piętro i ruszyłem prosto do jego gabinetu. Zapukałem.

- Wejdź, śliczny. - Scott jak zwykle siedział za biurkiem z nosem w laptopie. - Czyli co, pomogłem ci, mój ulubiony pacjencie? - zapytał z błyskiem w oku.

- Och, ależ pomogłeś, doktorku - powiedziałem, podchodząc do niego. Brunet odwrócił się w moją stronę, a ja usiadłem mu na kolanach okrakiem, zarzucając ręce na szyję. - I wiesz, że nawet zarobiłeś?

- Oczywiście, że wiem. Mam teraz ciebie - powiedział, całując mnie w policzek. Pokręciłem głową.

- Nie tylko. Chyba zapomniałeś, o czym ci kiedyś mówiłem - powiedziałem i wyjąłem ze swojej torby wyniki badań oraz zdjęcie USG. - Jak widzisz, twoja terapia była bardzo owocna. Musisz teraz ten owoc zebrać. - Scott patrzył przez chwilę z niedowierzaniem, by w następnym momencie zerwać się z miejsca i okręcić mnie w okół własnej osi.

- Och, zbiorę i to z chęcią. Ten i nie tylko. - słysząc to, uśmiechnąłem się tylko. Tak, ta cała terapia z pewnością mi pomogła. Pomogła znaleźć miłość i szczęście w czyiś ramionach.